زندگی امید بخش در سایه نگاه متفاوت صنعت و جامعه

در سال¬های اخیر بحث در مورد ارتباط دانشگاه با صنعت و جامعه پر رنگ¬تر شده و این بدین معناست که همه ما به نقش تاثیرگذار دانشگاه در پیشرفت جامعه ایمان داریم. در این راستا دولت¬مردان ما سیاست¬های مختلفی از جمله سیاست¬های تشویقی در آیین¬نامه ارتقا اعضای هیات علمی را طراحی و اجرا کرده¬اند. اما به منظور تحقق ارتباط کارآمد و موثر دانشگاه و جامعه، همه دانشگاهیان و متقابلا همه مدیران اجرایی جامعه، باید سعی کنند متفاوت و بهتر ببینند. در واقع اینکه موضوع ارتباط دانشگاه با صنعت و جامعه از حالت شعاری خارج شود و کارآمد باشد برمی¬گردد به نگاه متفاوت ما به عنوان افرادی که در این جامعه زندگی می¬کنیم و مدعی هستیم که علم ما به درد حل معضلات جامعه می¬خورد. اما منظور از نگاه متفاوت چیست؟ نگاه متفاوت یعنی اینکه ساده از کنار مشکلات و مسائلی که پیرامون ما می¬گذرد نگذریم. وقتی در زمان بارندگی مشکل آبگیری معابر و سیل در شهر و استان ما وجود دارد، بیندیشیم که تخصص ما چطور می¬تواند به اصلاح زیرساخت¬ها کمک کند؟ وقتی مجبوریم مدتی طولانی در یک ترافیک سنگین یا پشت چراغی قرمز با زمان¬بندی نامناسب منتظر بمانیم، آیا چراغی در ذهن ما روشن می¬شود که تخصص من چطور می¬تواند به حل این معضل کمک کند؟ همچنین است نوع نگاه ما وقتی زباله و پسماند در خیابان¬های شهرمان مشاهد می¬کنیم. بنابراین نگاه متفاوت یعنی از این رویدادهای کوچک اطرافمان تا پروژه¬های بزرگ ملی بیندیشیم که ما چطور می¬توانیم کمک کنیم تا بهترین بهره¬برداری را داشته باشیم. اما در جهت تحقق ارتباط کارآمد دانشگاه با صنعت و جامعه، این ارتباط بایستی دوطرفه باشد. یعنی فقط دانشگاه نیست که باید برود سمت صنعت و جامعه، بلکه احساس نیاز در طرف مقابل هم عامل استحکام و کارآمدی این ارتباط است. گواه این ادعا موفقیت برخی پروژه¬های خصوصی در مقایسه با پروژه¬های دولتی است که وقتی دلیل موفقیت آنها بررسی می¬شود یکی از این دلایل، استفاده بیشتر از نیروهای متخصص در دانشگاه¬ها است. بنابراین بدون شک در سایه اعتماد جامعه به دانشگاهیانی که از کنار کوچک¬ترین مشکلات جامعه پیرامون¬شان تا مگا پروژه¬های ملی ساده عبور نمی¬کنند، می¬توانیم به زندگی امیدبخش و مرفه¬تر دست یابیم.